Szlifowanie wspiera proces wykańczającej obróbki skrawaniem. Szlifowanie warto kojarzyć z tzw. obróbką ścierną. Najważniejszym narzędziem we wskazanej metodzie jest ściernica. Ściernice wykonuje się z ziaren ściernych i spoiwa o charakterze wiążącym. Takie połączenie ma zapewnić materiał o porowatej strukturze działającej na obrabiany materiał. Inaczej mówiąc ziarenka o ostrych krawędziach występujące w ściernicach to drobne ostrza skrawające rozłożone nierównomiernie.

Krótka charakterystyka popularnego procesu szlifowania

Szlifowanie płaszczyzn i ogólnie wykorzystywanie ściernic to zadanie energochłonne, do tego wymagające ogromnego skupienia i dokładności. Nie można podczas szlifowania pomijać pewnych punktów. Należy też zwracać uwagę na jednolitość obrabianej struktury. W branży wyróżnia się ściernice specjalne (przeznaczone do gwintów, do materiałów drewnianych, do kół zębatych, garnkowe (grubościenne, cienkościenne), tarczowe (płaskie, cienkie, dwustronne stożkowe, talerzowe). Wskazane rozróżnienie jest bardzo uniwersalne i pokazuje mnogość zastosować szlifowania.

Po co w ogóle stosuje się szlifowanie?

Najważniejszym zadaniem szlifowania jest obróbka bardzo twardych materiałów, aby poprawić dokładność ich wymiarów, a przy okazji obniżyć chropowatość. Na skuteczność szlifowania duży wpływ ma właściwe zamocowanie i wyrównanie tarczy ściernej. Wyrównoważenie statyczne w szlifowaniu stosuje się praktycznie zawsze, aby uniknąć krytycznych błędów. Najważniejsze materiały ścierne spotykane obecnie to elektrokorund i korund, węglik boru, węglik krzemu i oczywiście diament.

Podstawowe rodzaje szlifowania

Masz do dyspozycji szlifowanie na okrągło, szlifowanie płaszczyzn, powierzchni wypukłych oraz wklęsłych, uzębień, gwintów zewnętrznych i wewnętrznych. Proces szlifowania jest stosunkowo prosty we wdrożeniu, daje dużą dokładność, lecz wymaga nieustannej kontroli ruchu. Ominięcie pewnych miejsc w obrabianym w taki sposób materiale może pogorszyć jego użyteczność.