Piece do nagrzewania biorą udział głównie w kształtowaniu metali nieżelaznych oraz stali. Standardowo piece do nagrzewania dzielą się na dwie kategorie, a mianowicie urządzenia płomieniowe i elektryczne. Chodzi tutaj po prostu o różnice w dostawie ciepła (źródło).

Piece płomieniowe – podstawowe rozróżnienie

W piecach płomieniowych najważniejsze paliwa to oczywiście olej opałowy, gaz ziemny, gaz czadnicowy, koksowniczy, węgiel oraz klasyczny koks. Spotkasz piece o ruchu ciągłym, modele komorowe czy komorowo – szczelinowe oraz klasyczne piece oczkowe lub tylko szczelinowe.

Piece elektryczne – główny potencjał

Najważniejsze zalety to duża precyzja nagrzewania materiału. Prąd elektryczny staje się coraz tańszym zamiennikiem klasycznych paliw, a jednocześnie bardzo ekologicznym rozwiązaniem. Standardowo w branży spotyka się piece elektryczne oporowe (precyzja w ustalaniu nagrzania materiału), nagrzewarki elektrokontaktowe (obsługa i nadzór manualny) oraz nagrzewarki o charakterze indukcyjnym (praktycznie pełna automatyzacja procesu obróbki metalu).

Metody nagrzewania – podział, wady, zalety, zastosowanie praktyczne

Najpopularniejsze jest nagrzewanie wykorzystujące energię elektryczną (czystość, ekologia, skuteczność). W przypadku prądu elektrycznego występuje podział na nagrzewanie w elektrolicie (maksymalna automatyzacja procesu, stosunkowo niskie koszty asortymentu wspomagającego, pełna kontrola nad procesem nagrzewania surowców, bardzo równomierny rozkład temperatury na materiale, niestety metoda generuje dość duże zużycie energii elektrycznej), oporowe (prosta budowa urządzeń, bardzo dobra propozycja dla dłuższych prętów), indukcyjne (nagrzewanie najczęściej stosowane w produkcji masowej).

Dlaczego elektryczność w profesjonalnej obróbce metali?

W przypadku elektrycznych pieców do nagrzewania nie ma właściwie potrzeby magazynowania wymienionych grup paliw, ponieważ prąd elektryczny dochodzi stale do urządzenia, co jest dość istotnym plusem, jeżeli chodzi o szybkość produkcji.